Search the resting place of Polish airmen

The database contains 8489 names of Polish airmen buried in military cemeteries around the world..

How do I search?
Please enter the name in the box below. It is not necessary to mention all the names of airmen.If you enter first three letters the application will prompt you the names of airmen. To access the details select the airmen by clicking the mouse on the selected option menu.

Searching for burial sites by name:

Józef
Orłowski



Lista Krzystka Updated: 2011-12-30
Official Number
76641

Rank
mjr ofic.techn./304 DB/

Date of birth
1902-05-25

Date of death
1976-11-05

Cemetery
Grave
Kwatera: II B 24 Rząd: 6 Grób: 2
Photo of grave

Country
Polska

Period
The post war period

Source
"Polskie Siły Powietrzne..." T.J. i Anna Krzystek

Orłowski Józef urodził się w m. Sieradz w rodzinie Zygmunta i Anny Orłowskich dnia 25.05.1901 r. (W. Grudniak).
Zdj. Jan Pietrzak    
    
Urodził się 25 maja 1901 roku w Sieradzu. Był synem Zygmunta, burmistrza miasta Warty w latach 1919-1926 i Anny z Duszkiewiczów. 30 października 1919 roku rozpoczął naukę w nowoutworzonym Warszawskim Korpusie Kadetów (od 1920 r. Korpus Kadetów nr 2) w Modlinie. W związku z napaścią bolszewicką na Polskę kadeci wzięli udział w krótkich kursach służby polowej. Wszyscy ci, którzy mieli ukończone 17 lat mogli wstępować do czynnej służby wojskowej. Uczynił to także kadet Orłowski, który za wykazane męstwo w walce na froncie został odznaczony Krzyżem Walecznych. W październiku 1920 roku powrócił do szkoły. Jednak już w maju następnego roku, grupa 69 kadetów, na wieść o wybuchu III Postania Śląskiego zaciągnęła się w szeregi powstańcze. Wśród nich był także kadet Orłowski. Początkowo władze wojskowe nie popierały udziału kadetów w Powstaniu. Jednak wykazane męstwo i bohaterstwo młodych powstańców sprawiło, że przełożeni odwołali kary wydalenia nałożone oficjalnie na tych, którzy wbrew zakazowi zaciągnęli się w szeregi powstańcze. Za wykazane wówczas męstwo i odwagę, kadet Orłowski został uhonorowany Śląską Wstęgą Waleczności i Zasługi. W czerwcu 1922 roku zdał maturę i tym samym ukończył szkołę kadetów.    
Następnie, po ukończeniu Szkoły Podchorążych rozpoczął w 1924 roku służbę w 15 pułku artylerii przeciwlotniczej. Po przeszkoleniu na pilota, został przeniesiony do 1 Pułku Lotniczego w Warszawie, z przydziałem do elitarnej, 111 Eskadry Myśliwskiej. W grudniu 1927 r. wziął udział w szkoleniu spadochronowym dla instruktorów. Skoki spadochronowe wykonywano wówczas metodą zrywu ze skrzydła samolotu Farman F-68 "Goliath". Pod koniec września 1929 roku uczestniczył wraz z eskadrą w ćwiczeniach OPL zorganizowanych w Dęblinie. Dowódca 1 Grupy Aeronautycznej płk obs. Janusz de Beaurain wyróżnił pochwałą dowódcę pułku i uczestniczący w ćwiczeniach personel za "Wykazanie gruntownego przeszkolenia w lotach nocnych, grupowych i walce powietrznej..." W czasie tych ćwiczeń, podczas wykonywania lotu w warunkach nocnych ppor. pil. Orłowski rozbił samolot Spad 51 C1 przy lądowaniu. Samolot spłonął, pilot uratował się.    
Na początku lat trzydziestych Orłowski został przeniesiony do Instytutu Badań Technicznych Lotnictwa w Warszawie jako pilot doświadczalny. Tutaj wraz z pilotami J. Rzewnickim i A. Włodarkiewiczem testowali prototypy samolotów, między innymi PWS-12 bis, PWS-16 i budowany z licencji PWS-A (Avia BH-33). Józef Orłowski szczególnie upodobał sobie ten pierwszy samolot, który w późniejszym czasie nazywano "samolotem Orłowskiego". Maszyna ta została zmodyfikowana na samolot akrobacyjny i otrzymała cywilną rejestrację SP-AKE i nr fabryczny 358. Modyfikacja polegała na przystosowaniu go do lotów odwróconych. Samolot ten znany był z brawurowej akrobacji i lotów odwróconych, wykonywanych na nim przez por. Orłowskiego. 19 kwietnia 1931 r. dokonując prób w locie samolotem PWS-A (nr fabr. 4.50), musiał ratować się skokiem ze spadochronem, a maszyna uległa całkowitemu rozbiciu w okolicy Wilanowa. W kwietniu 1933 roku Orłowski na SP-AKE wziął udział w rajdzie bałkańskim na trasie Warszawa - Lwów - Czerniowce - Jassy - Bukareszt - Sofia - Belgrad - Zagrzeb - Wiedeń - Bratysława - Praga - Brno - Warszawa, dając pokazy akrobacji. Najbardziej spektakularne były pokazy w locie 17 kwietnia 1933 roku wykonane przez ekipę polską na lotnisku Bożuriszcze koło Sofii. W zespole było 5 samolotów, w tym dwa łącznikowe Lublin R XIII i jeden akrobacyjny PWS-12 bis. Ten ostatni, pilotowany był wówczas przez por. Orłowskiego. Nieprzerwany 55-minutowy pokaz wyższego pilotażu, złożony z 36 figur, w tym przez 8 minut w locie plecowym, był na tak wysokim poziomie, że entuzjazm widzów przeszedł wszelkie oczekiwania. Publiczność wtargnęła na płytę lotniska, uniosła pilota na ramionach i obnosząc przed trybunami wniosła go na podium. Takiego zdarzenia Sofia jeszcze nie przeżywała! Zapewne wrażenie odniesione wówczas miało później wpływ na decyzję o wyborze właśnie samolotów polskiej produkcji do wyposażenia bułgarskiego lotnictwa wojskowego. Z kolei w październiku 1933 r. wziął udział w wyprawie polskich pilotów do Rumunii. Tym razem Orłowski leciał samolotem łącznikowym Lublin R-XIII w charakterze zwiadu meteorologicznego wyprawy. Będąc jeszcze w IBTL, Orłowski w 1935 roku przeprowadzał próby samolotu treningowo-akrobacyjnego RWD-10. Następnie pracował w lotnictwie w pionie technicznym.    
We wrześniu 1939 roku kpt. Orłowski pełnił funkcję referenta zaopatrzenia w sztabie dowódcy lotnictwa armii "Kraków". Ze swojego zadania wywiązał się znakomicie, bowiem w trudnych chwilach gdy brakowało zaopatrzenia zgromadzonego na czas wojny, on tylko sobie wiadomymi sposobami kierował przygodnie napotkane cysterny z paliwem w rejon działania eskadr działających na rzecz armii "Kraków". Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku zaopatrzenia lotników w żywność.    
Po kampanii wrześniowej poprzez Rumunię i Francję przedostał się do Anglii. Na Wyspach Brytyjskich służył w Polskich Siłach Powietrznych (nr ewidencyjny P-76641) w pionie technicznym lotnictwa. Początkowo służył w Wydziale Technicznym Inspektoratu PSP, który zajmował się całokształtem spraw związanych z personelem naziemnym. Od 1942 roku został przeniesiony do Warsztatów Remontowych nr 1 (Polish Repair Depot At 30 MU), gdzie już w randze majora był m.in. dowódcą Eskadry 2 - Silnikowej. Pod koniec wojny służył w 304 Dywizjonie Bombowym Ziemi Śląskiej im. Księcia Józefa Poniatowskiego, jako oficer techniczny. Za okres wojny został odznaczony trzykrotnie Medalem Lotniczym.    
Po zakończeniu działań wojennych i rozwiązaniu polskich jednostek lotniczych pozostał na emigracji w Anglii. Zmarł w Londynie 5 listopada 1976 roku. Spopielone prochy złożono na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 24, rząd 6, grób nr 2).    
JAN PIETRZAK    
Gallery
Fotka Fotka Fotka