"Polskie Siły Powietrzne..." T.J. i Anna Krzystek    
"Samolot zakrył słońce" J. Maliński    
polishairforce.pl/malinski.html     
Zdjęcia: Ewa Trzeciak    
    
Urodził się 1 marca 1917 roku w Berlinie. W 1920 roku wraz z całą rodziną powrócił do Polski. Rodzina osiadła w Ostrzeszowie. W 1931 roku wstąpił do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Ostrzeszowie. W 1936 roku zdał egzaminy maturalne.     
W 1934 roku ukończył kurs szybowcowy w Goleszowie na Śląsku. Następnie zaliczył kurs motorowy na RWD-8 w szkole przysposobienia wojskowego, który odbył się w Lublinku koło Łodzi. Po pozytywnym przejściu badań w "Cebuli" i zdaniu egzaminów do SPL w Dęblinie dnia 1 września 1936 roku rozpoczął kurs unitarny w Różanie. Ukończył z Szkołę Podchorążych w 1939 roku, jako absolwent XII promocji.     
W lipcu 1939 roku został skierowany do 132 eskadry myśliwskiej w 3 Pułku Lotniczym w Poznaniu. Otrzymał promocje oficerską dnia 1 września 1939 roku. 3 września zestrzelił niemiecki bombowiec He-111. Podczas walki dnia 7 września jego ofiara padł Me-110. Chwile później sam został zestrzelony i ratował się skokiem ze spadochronem. Podczas walki został ranny w nogi. Odtransportowano go do szpitala w Kole, później przeniesiono do Kutna i Łowicza. Po wyjściu ze szpitala wrócił do rodzinnego Ostrzeszowa. Na stacji kolejowej został aresztowany przez niemiecki patrol i osadzony w obozie jenieckim.     
Dzięki pomocy lekarza w niedługim czasie został zwolniony z obozu. Postanowił przedostać się do Francji. Wraz z trzema kolegami przez Węgry i Jugosławię przedarł się na Zachód. W Paryżu dostał przydział do Bazy Lotniczej w Lyon - Bron. Udziału w walkach nie wziął.     
3 lipca 1940 roku znalazł się w Wielkiej Brytanii w Polskiej Bazie Lotniczej w Blackpool. W sierpniu otrzymał przydział do stacjonującego w Leconfield 302 dywizjonu myśliwskiego. W tym dywizjonie walczył podczas Bitwy Bitwy o Anglię. Latem 1941 roku zgłosił się do 307 dywizjonu nocnych myśliwców. Przez pewien okres dowodził eskadrą. W skutek zatargu z płk Pawlikowskim został przeniesiony na stanowisko kontrolera lotów w Exeter. Przez dwa miesiące służył na krążowniku "Glasgow", pływającej stacji radarowej patrolującej Zatokę Biskajską.     
Dnia 11 września 1943 skierował dwie eskadry 307 dywizjonu na grupy samolotów Ju-88 i Me-110. W wyniku precyzyjnego naprowadzania dywizjon odniósł wspaniałe zwycięstwo zestrzeliwując 5 samolotów na pewno, 2 prawdopodobnie i 3 uszkodził. Za ten wyczyn został Maliński odznaczony Krzyżem Zasługi z Mieczami.     
W sierpniu 1944 roku ówczesny dowódca dywizjonu S/L Andrzejewski "ściągnął" go ponownie do bojowego latania. Odbywał loty bojowe nad Morzem Północnym, Norwegią, Belgią, Holandia i Niemcami.     
Wiosną 1945 roku na własną prośbę i z pomocą G/C Satchella przeniósł się do 229 Grupy Lotnictwa Południowo - Wschodniej Azji z bazą w Allahabad. Po wojnie pozostał na emigracji. Pracował jako pilot w lotnictwie transportowym. Podczas blokady Berlina Zachodniego dostarczał żywność mieszkańcom. Czasowo pracował dla CIA dokonując zrzutów broni i skoczków na tereny zajęte przez Sowietów.     
Dopiero w połowie lat siedemdziesiątych postanowił wraz z dziećmi wrócić do Polski. Osiedlił się w rodzinny Ostrzeszowie. Podczas wojny skomponował muzykę do hymnu 307 dywizjonu, "Pieśni wojennej lotników" i "Zamywajek myśliwskich". Odznaczony orderem Virtutti Milatari V klasy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i DFC z rozetką za Bitwę o Anglię. W 2001 roku ukazały się nakładem "Altairu" jego wspomnienia. Zmarł 6 lutego 2006 roku.