Search the resting place of Polish airmen

The database contains 8485 names of Polish airmen buried in military cemeteries around the world..

How do I search?
Please enter the name in the box below. It is not necessary to mention all the names of airmen.If you enter first three letters the application will prompt you the names of airmen. To access the details select the airmen by clicking the mouse on the selected option menu.

Searching for burial sites by name:

Gustaw Andrzej
Mokrzycki



Lista Krzystka Updated: 2018-11-20
Official Number
P-0188

Rank
polski: kpt.of.techn.

brytyjski: F/Lt

Date of birth
1894-10-01

Date of death
1992-10-22

Cemetery
mapa
Kraków, Rakowicka - Cmentarz Rakowicki
Wsp. 50.073303, 19.956256

Grave
Kwatera: XXIIB; Rząd: 5; Miejsce: 3
Photo of grave

Country
Polska

Period
The post war period

Source
Informacja: dlapilota.pl/wiadomosci/instytut-lotnictwa/gustaw-mokrzycki-wizjoner     
Zdjęcie lotnika i biogram: Jerzy Płoszajski, Skrzydła nr 627 08,1992    
    
    
[...]Urodził się we Lwowie 1.10.1894 r. luz w szkole średniej okazywał głębokie zainteresowanie naukami ścisłymi i filozofię. Na Politechnice Lwowskiej, na które wstąpił w 1911 r., poza przedmiotami przepisanymi pilnie studiował nauki związane z budową wszechświata i różne teorie jego powstania. Wybuch wojny w 1914 r. uniemożliwił kontynuowanie studiów.     
Młody Mokrzycki. zmobilizowany do armii austriackiej, przeniesiony został w 1915 r. do lotnictwa. Po ukończeniu Szkoły Oficerskiej i odbyciu kursu obserwatorów, w 1917 r. został mianowany podporucznikiem. Od 1916 r. działał w polskiej konspiracji lotniczej. Natomiast po rozejmie w 1918 r. zgłosił się w randze porucznika do formującego się Lotnictwa Polskiego. Przydzielony został jako oficer techniczny do III Grupy Lotniczej. Władze wojskowe. doceniając jego potencjalne możliwości techniczne, odkomenderowały go na politechnikę dla ukończenia studiów. a następnie wysłały na roczną specjalizację lotniczą do Ecole Supruen d'Aóronautique w Paryżu. Po powrocie z Francji w 1920 r. kpt. inż. Mokrzycki pracował na wydziale Technicznym Departamentu Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie powierzono mu organizację Szkoły Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy, której został pierwszym dowódcą.     
W 1922 r., urlopowany z wojska na własne żądanie, inż. Mokrzycki skoncentrował się na pracy naukowej i publicystyce, pisząc wiele artykułów oraz książek na tematy aeronautyczne, łącznie z podręcznikiem "Teoria i budowa samolotów". W 1924 r. objął stanowisko dyrektora technicznego nowo powstałej fabryki płatowców "Samolot" w Poznaniu, gdzie zastosował w procesie produkcji naukową organizację pracy. Jednocześnie wykładał przedmioty związane z aeronautyką na Uniwersytecie Poznańskim oraz. korzystając z laboratoriów uniwersyteckich, prowadził badania naukowe. W 1925 r. przeniesiony został, w randze kapitana, do rezerwy.     
Wykładowca przedmiotów lotniczych na Politechnice Warszawskiej, płk Z. Zych-Płodowski, zginął w wypadku lotniczym w lecie 1936 r. Stanowisko po nim objął inż. Mokrzycki. Po roku mianowany został profesorem nadzwyczajnym oraz organizatorem i kierownikiem nowej Katedry Budowy Płatowców i Mechaniki Lotu. Do jego obowiązków doszły jeszcze okresowe wyjazdy na wykłady na Politechnice Lwowskiej. Poza przedmiotami programowymi, prof. Mokrzycki prowadził również wykłady na te-maty astronautyki i budowy wszechświata.     
Brał czynny udzieli w pracach Ligi Obrony Powietrznej Państwa. szerząc zrozumienie roli lotnictwa wśród społeczeństwa. Byt głównym inicjatorem i założycielem Związku Polskich Inżynierów Lotniczych, który z czasem stał się poważną instytucją naukową. Pomimo intensywnej pracy dydaktycznej i organizacyjnej, prof. Mokrzycki umiał nawiązać bliskie, przyjacielskie stosunki ze studentami. Zawsze był gotów służyć radę i pomocą nie tylko w sprawach studiów. ale także w rozwiązywaniu codziennych. życiowych problemów. Był lubiany przez studentów i zwany popularnie "Guciem". Poczytywał to sobie za dowód sympatii i wielkodusznie przyjął jako nieoficjalny pseudonim, którego używał w kontaktach z przyjaciółmi do końca życia.     
Istniejący w Warszawie - pod kierownictwem wojskowym Instytut Badań Technicznych Lotnictwa nie byś w stanie zapewnić odpowiedniego poparcia szybko rozwijającemu się krajowemu przemysłowi lotniczemu. Konieczne było unowocześnienie i rozszerzenie zakresu działalności tej instytucji. W 1929 r. zadanie to zostało powierzone prof. Mokrzyckiemu. Pod jego kierownictwem, w ciągu dwóch lat Instytut stał się instytucją naukowa. zdolną do pracy twórczej. Powstało wiele działów obsadzonych odpowiednio wykwalifikowanym personelem. Instytut nawiązał ścisłą współpracę z wyższymi uczelniami technicznymi. Został również stworzony Niezależny Dywizjon Doświadczalny dla prób i badań w locie. Instytut stal się głównym ośrodkiem rozwoju polskiej techniki lotniczej. Po spełnieniu ważnego zadania, profesor poświęcił się głównie pedagogice, traktując ją jako główny cel swojej działalności.     
W okresie do 1939 r. wykształcił nową generację inżynierów. Wśród nich znalazło się wielu doskonałych konstruktorów i naukowców, dzięki którym poziom polskiej techniki lotniczej szybko zrównywał się z poziomem światowym. Profesor nie zaniedbywał jednak swoich projektów przyszłościowych, jak latające skrzydło, silniki rakietowe do pocisków balistycznych i inne.     
Zalew Kraju przez najeźdźców we wrześniu 1939 r. przerwał wszystkie plany. Profesor z większością polskiego personelu lotniczego został wyewakuowany do Francji, gdzie powołany do służby w lotnictwie, pracował przy planowaniu Studium Wojskowego przy organizowanym Polskim Uniwersytecie za Granicą.     
Po kapitulacji Francji w czerwcu 1940 r. przedostał się do Anglii. Kpt. Mokrzycki (z brytyjską rangę Flight Lieutenant) przydzielony został do Biura Instrukcji i tłumaczeń Centrum Wyszkolenia Lotnictwa Polskiego. Organizowany w Kanadzie przemysł lotniczy potrzebował pilnie fachowców z różnych dziedzin do szeregu inżynierów polskich, którzy znaleźli tam zatrudnienie, dołączył profesor, urlopowany z sil zbrojnych w lipcu 1941 r. Zajął się bardzo ważnym w tym okresie problemem automatyzacji sterowania samolotów oraz wyrafinowanych przyrządów pokładowych. Współpracując - w roli doradcy - z wieloma firmami kanadyjskimi i amerykańskimi, w krótkim czasie stal się czołowym ekspertem w tych dziedzinach. W 1942 r. wspólnie z dr. inż. J. Pawlikowskim. prof. Mokrzycki był inicjatorem i organizatorem Wydziału Lotniczego w Ecole Polytechnique - przy Uniwersytecie w Montrealu, gdzie pracowali również inni wykładowcy Polacy. W stosunkowo spokojnej atmosferze, z dala od działań wojennych, profesor powróci! do swoich studiów i badań nad budowę wszech-świata. Jego hipoteza, nazwana "kosmogonią aerodynamiczną", w której zakłada. że wszystkie ciała niebieskie (planety, księżyce, gwiazdy i mgławice) powstały na skutek wirów materii kosmicznej, została opublikowana w biuletynach Polskiego Instytutu Sztuki i Nauki w Ameryce (Polish Institute of Arts and Sciences in America) w latach 1942. 1943 i 1944. Wyniki obliczeń profesora, przy użyciu podstawowych wzorów aerodynamiki, są bardzo bliskie pomiarom astronomicznym. Pracował również nad wirową teorią powstania materii.     
W końcu 1944 r. prof. Mokrzycki przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, po zaakceptowaniu oferty firmy (CONVAIR w San Diego (Kalifornia) objęcia stanowiska doradcy naukowego w sprawach układów sterowania samolotów bombowych i transportowych oraz pocisków rakietowych. Po dwóch latach został zaangażowany przez firmę Ryan Aeronautical Company na stanowisko kierownika działu aerodynamiki (Chief Aerodynamics). Pod jego kontrolą były system-my sterowania automatycznego samolotów myśliwskich i pocisków sterowanych. Kierował on również szeregiem projektów wstępnych. m.in. samolotu pionowego stanu i lądowania i śmigłowców dwuwirnikowych. Pierwszy w Stanach Zjednoczonych uprościł rozwiązywanie problemów stateczności dynamicznej przez zastosowanie przekształcenia La Place'a. Ze względu na charakter jego pracy i przepisy bezpieczeństwa. prof. Mokrzycki zmuszony był przyjęć obywatelstwo Stanów Zjednoczonych w listopadzie 1949 r. jako Gustav Mokrzycki Andrew. Od tego czasu na wszystkich raportach i innych publikacjach amerykańskich figurował jako Dr. Gustaw M. Andrew. lub Dr. G. M. Andrew. W 1951 r. zosłał powołany na bardzo odpowiedzialne stanowisko Dyrektora Działu Doświadczalnego Centrum Prób w Locie Wojskowego Lotnictwa Stanów Zjednoczonych (USAF Flight Test Centre). w bazie lotniczej "Edwards" (k. Los Angeles). Powierzono mu reorganizację trzech sekcji: lokalizacji przestrzennej z radarem i z urządzeniami do pomiarów zdalnych, aerodynamiki (osiągi, stateczność, kontrola lotu i ognia) oraz silników. Profesor usprawnił istniejące i wprowadził nowe metody prób, m.in. zainicjował automatyczne procesowanie danych z pomiarów przekazywanych podczas lotu oraz zmodyfikował radykalnie instrumentację. Po wykonaniu zadania. w 1953 r. przeniósł się do firmy North American Aviation jako Ekspert Badawczy (Research Specialist). Pracował głównie nad problemami sterowania i naprowadzania na cel pocisków odrzutowych różnych typów, łącznie z balistycznymi. Powierzono mu również badanie szeregu projektów koncepcyjnych, m.in. olbrzymich rakietowych i atomowych silników pomocniczych (boosters). nisko latającego, naddźwiękowego bombowca z napędem atomowym, sterowanych pocisków przechwytujących oraz środków zwalczania międzykontynentalnych pocisków balistycznych. Budowa coraz większych i szybszych (naddźwiękowych) samolotów uwypukliła problem dodatkowych wymagań wytrzymałościowych od konstrukcji. żeby sprostać zwiększonym przez podmuchy obciążeniom aerodynamicznym. Prof. Mokrzycki, pracując uprzednio nad problemami stateczności. pierwszy zorientował się w możliwościach użycia autopilota do poprawy stateczności samolotów i pocisków odrzutowych. jak również do zmiany charakterystyki drgań (referat w 1956 r. na Kongresie Mechaniki Stosowanej w Brukseli). Ponieważ pewne aspekty tej pracy wskazywały możliwości utycia autopilota do złagodzenia efektu podmuchów, w 1960 r. profesor został przeniesiony w celu badania tego problemu do wydzielonej z North American niezależnej firmy pod nazwą AUTONETICS.     
Opracował on metodę polegającą na ograniczeniu stopnia ugięć powstających na skutek obciążeń aerodynamicznych. jak również powodowanych przez drgania. Czujniki umieszczone w odpowiednich punktach konstrukcji przekazują sygnał autopilotowi kiedy ugięcia zbliżają się do granicy dopuszczalności. Autopilot reagując na stery równoważy sity aerodynamiczne, co zapobiega dalszym ugięciom. W momencie powstawania drgań czujniki sygnalizują autopilotowi ich miejsce i charakterystykę (częstotliwość i amplitudę), na co autopilot wysyła instrukcję wzbudzenia w tych miejscach identycznych drgań, ale odwrotnego znaku. Rezultatem jest wzajemne skasowanie. Po pomyślnych próbach w locie na olbrzymim bombowcu naddźwiękowym 13.70 (Valkyrie) metoda ta stosowana była na innych ciężkich bombowcach, jak np. dotąd latające B-52 oraz w wielu silnikach pomocniczych (booster) dla statków kosmicznych. Poza możliwością zmniejszenia wagi konstrukcji, metoda prof. Mokrzyckiego (Patent USA Nr 3279,725) zapewniała bardziej równy lot, a więc większą wygodę załóg i pasażerów, a eliminując praktycznie drgania - redukowała poważnie zmęczenie materiału. co znacznie     
przedłużało okres użytkowości sprzętu. Ta pionierska praca była powszechnie uznana jako poważny krok w rozwoju transportów ponaddźwiękowych. Sam profesor uważał ją za swoje najważniejsze osiągnięcie techniczne. Dalszy rozwój tej metody podjęty był później przez szereg firm (łącznie z Boeingiem), ale wszystkie     
następne prace opierały się na patentach profesora.     
Po krótkim pobycie w firmie NORTRONICS - w 1962 roku, jako doradca naukowy Sekcji Uzbrojenia, przeniósł się profesor do NORTHROP SPACE LABORATORIES - jako Kontroler Działu Systemów Orientacji Przestrzennej (Kosmicznej). W 1964 r. mając łat 70, przeszedł oficjalnie na emeryturę, ale nadal współpracował z wieloma firmami jako konsultant. Jednak lata intensywnej pracy wpłynęły ujemne na stan zdrowia profesora. W 1975 r. był zmuszony rozpocząć tak bardzo zasłużony odpoczynek. Mógł teraz poświecić czas na swoje zamiłowania artystyczne, malując i pisząc wiersze. Zakres osiągnięć prof. Mokrzyckiego jest tak olbrzymi, że w tym artykule mogłem przytoczyć jedynie główniejsze. Jego dorobek pisarski jest również imponujący, 90 prac opublikowanych. w tym większość to dzieła specjalistyczne, ściśle naukowe. drukowane w wielu językach, które podniosły prestiż nauki polskiej. Za najważniejsze swoje osiągnięcie profesor uważał jednak pracę dydaktyczno-wychowawczą. Bardzo wielu jego uczniów (zbyt wielu, żeby ich tutaj wymieniać) zostało doskonałymi konstruktorami lub zajęło wysokie stanowiska w akademickim szkolnictwie technicznym w Polsce i w wielu innych krajach. Byt członkiem licznych stowarzyszeń naukowych i profesjonalnych, m.in. (już wspomnianego Stowarzyszenia Polskich Inżynierów Lotniczych, Stowarzyszenia Techników Polskich w Wielkiej Brytanii i w Kanadzie. Royal Aeronautical Society (Królewskie Towarzystwo Lotnicze w Londynie) i Institute of Aeronautical Science (Instytut Wiedzy Lotniczej w Nowym Jorku). Z okazji 60 rocznicy rozpoczęcia pracy naukowej, Skrzydło Wybrzeża Pacyfiku Stowarzyszenie Lotników Polskich urządziło w 1978 r. w Los Angeles uroczystą akademię, podczas której Jubilat został udekorowany Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta - z cytatą: "Za zasługi dla nauki polskiej i światowej". W imieniu Prezydenta RP aktu dekoracji dokonał nestor Polskich Sil Powietrznych gen. Stanisław Karpiński. [...]